əla

sif. <ər.>

1. Ən yüksək, ən yaxşı, ən gözəl. Əla meyvə. Əla şey. – <Qərib:> Yarın eyvanında cüt qoşa qızla; Şahsənəm əladır, hamısı gözəl. «Aşıq Qərib». Həmin bu yetər ki, desən; Qullarımdan əladır bu. Q. Z.. Leylinin bir lətafəti yoxdur; Ondan əla gözəl sənəm çoxdur. S. Ə. Ş.. // Tələbələrin biliyinə verilən ən yüksək qiymət. Əlaya layiq cavab verdi. Kimyadan əla qiymət aldı. // Zərf mənasında. Əla oxumaq. Tapşırığı əla yerinə yetirmək. Vəzifəsini əla başa düşür. – Şiraslan, yoldaşları arasında əla qiymətlə oxuduğu üçün seçilir, divar qəzetində onun kiçik şeirləri də çıxırdı. . . S. R.. Əla oxuyan, hörmət qazanan bir tələbəyə nə ad qoyub, nə qara yaxasan? M. C..

2. klas. Daha hündür, daha uca, daha yüksək. Camalın şöləsi günəşdən əla; Səni görən necə olmaz mübtəla. S. A.. // Keyfiyyətcə ən yaxşı, yüksək. Əla növ. – <Hacı> İtotaran Daşdəmirin oğlu Naqqal Feyzulladan iki kisə də əla xına alıb evə qayıtdı. H. S.. Stolların üstünə o qədər də əla olmayan qırmızı mahuddan örtük çəkilmişdi. M. İ..